Ja się pytam, kto podmienił moje dziecko?

     O buncie 2 latka, słyszała pewnie zdecydowana większość z was. A co z buntem 5/6 miesięcznego dziecka? Jeśli nikt do tej pory, nie zdiagnozował takiego zjawiska, to patrząc na mojego synka, jestem pewna, że ono istnieje!

A jeśli jednak, to nie jest bunt 5 miesięczniaka, to ja się pytam, kto podmienił moje dziecko?

    Pewnie zapytacie, na czym polega, ta metamorfóza, że opisuję ją jako bunt niemowaka? No więc śpieszę z doprecyzowaniem wszelkich objawów i nowych zachowań.

      Z dnia na dzień nasz słodziak, zamienił się we wrzeszczącego złośliwca i wymuszacza, negującego płaczem i piskiem każdorazowo, moją czczą próbę zabawienia go, ubrania, rozebrania, zmianę pieluchy, propozycję usadzenia w huśtawce, odłożenia do łóżeczka, położenia na macie z zabawkami.

     Tak skrajnych emocji, od śmiechu do płaczu, nie miewają nawet kobiety w najbardziej zaawansowanym stadium PMS. Skąd więc u malutkiego dziecka aż taka zmiana humoru, pojawiająca się z sekundy na sekundę. Szczerze mówiąc chwilami czuję sie sterroryzowana przez własne dziecko, dodać należy, że niespełna 6 miesięczne dziecko. Mówić jeszcze nie potrafi ale „podkówka“, pojawiająca się na jego buzi w mgnieniu oka,  doskonale pokazuje, co będzie jeśli nie wezmę go na ręce w momencie kiedy on tego oczekuje. Wszystko ma być już i teraz, bo jak nie, to będzie ryk (gdyby chodziło o pracę zawodową śmiało mogłabym użyć stwierdzenia ASAP)!

     Jestem pewna, że sąsiedzi już nie raz trzymali słuchawkę telefonu w dłoni, z zamiarem zadzwonienia po policję, z informacją, że w domu obok, wyrodna matka, wrzątkiem polewa swoje niemowlę. Mniej więcej tak to może wyglądać z boku, jak ktoś nie widzi sytuacji a jedynie słyszy efekty dźwiękowe w wykonaniu Alka.

     Nawet spacery, będące do tej pory kwintesencją urlopu macierzynskiego, przerodziły się, w czas pełen scen dantejskich. Marudzenie, krzyk i inne oznaki niezadowolenia, ciągną się za nami, kilka dobrych metrów, mącąc spokój okolicy.

      Czy to możliwe, że mająca ostatními czasy pełnia księżyca, wpłynęła tak niszczycielsko, na dobrze rokujący charakter mojego dziecka?

       Po etapie kolek, które jak ręką odjął, ustąpiły po 3 miesiącu życia, nastał okres 2 miesięcy, można powiedzieć sielanki. Uśmiechy od rana do wieczora, słodkie gaworzenie, akceptacja wszystkiego i wszystkich dookoła. Tak, wiem, że do dobrego łatwo można się przyzwyczaić. Może dlatego, tak bardzo bolesny jest upadek na twardy beton z idyllicznej krainy mlekiem i błogim spokojem płynącej.

       Dzienne roszady to nie koniec przemiany mojego dziecięcia. W nocy wcale nie jest lepiej. Spokojny sen, jest w naszym domu zjawiskiem bezcennym a ostatnio niestety deficytowym. Wstajemy na zmianę. Chodź mój mąż twierdzi, że ja wstaję dopiero po użyciu przez niego „marchewki“ w postaci łokcia wbijanego w moje żebra. Ja natomiast budzę się niewyspana, do tego stopnia, że mam wrażenie, że nie robię w noc nic innego jak tylko wstaję żeby włożyć smoczek do wrzeszczącej buzi synka.

            Przebywając w takich warunkach, ciężko jest zachować psychiczną równowagę, nie trzasnąć drzwiami i nie uciec w miejsce ciche i spokojne, dalekie od dziecięcych krzyków i prób wymuszenia na mnie niemowlęcych kaprysów. W obecnej, kryzysowej sytuacji, chyba nie pozostaje mi nic innego, jak czekać z nadzieją na kolejną pełnię księżyca. Licząc na powrót mojego dawnego, łagodnie usposobionego dziecka. Optymistycznie patrzę w przyszłość oczekując, że symbioza w jakiej żylismy do tej pory, powróci niebawem, doprecyzowując: zanim odwiozą mnie na oddział zamknięty.

Czy Wasze dzieciaki, również dawały Wam w kość na przełomie 5/6 miesiąca?